Խաղաղությունն Աստծո պարգև է, և մարդկությունը պարտավոր է պահպանել այն

Այսօր մեր շուրջն ամենուր պատերազմ է, ավերածություններ, ատելություն, անարդարություն, անտարբերություն՝ միմյանց ոչնչացնելու, տիրելու, ստրկացնելու աղետաբեր հետևանքներով: Եկել է ժամանակը իմաստավորելու մեր կյանքը՝ նման ոճրագործությունները կանխելու և վերացնելու համար: Հատկապես դասեր պետք է քաղեն բոլոր նրանք, ում թողտվությամբ և փողերով ստեղծվեց «Իսլամական պետություն» ահաբեկչական կազմակերպությունը, որը մինչև օրս էլ գործում է, սպառնում է աշխարհին և մարդկությանը: Նրանք պետք է պարզ գիտակցեն, որ ոչ երկրի վրա, ոչ էլ երկնքում ներման չեն արժանանա, որովհետև խաղաղության և մարդկության անվտանգության դեմ ուղղված հանցագործությունները, միջազգային ահաբեկչությունը, ցեղասպանությունները վաղեմության ժամկետ չունեն, դրանք դատապարտվել են, դատապարտվում են և պետք է դատապարտվեն մարդկության կողմից:
2014 թ. օգոստոս ամսից մինչ օրս Մերձավոր Արևելքում եզդի ժողովուրդն ու այլ քրիստոնյաներ ցեղասպանության ենթարկվեցին: Այդ ոճրագործությունը շարունակվում է մինչ օրս:

Ականատեսի վկայությամբ՝ հունիսի 2-ին ԻՊ-ի հրեշները Մոսուլի հրապարակներից մեկում 19 եզդի աղջիկների դրել են երկաթե վանդակների մեջ և այրել հարյուրավոր մարդկանց աչքի առաջ: Նրանց պատժել են խալիֆաթի զինյալների ստրկուհիներ դառնալ չցանկանալու համար: Իսկ աշխարհը, ինչպես միշտ, լուռ է, անտարբեր ուրիշի ցավին, չի լսում ու չի տեսնում: Իսկ Թուրքիան, խախտելով ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի որոշումները, հարյուրավոր զինվորներ է ուղարկում Սիրիա և Իրաք՝ եզդիների ու քրդերի դեմ կռվելու համար: Հունիսի 6-ին երեքամսյա կալանքից հետո Թուրքիայում բանտից ազատել են 77-ամյա կնոջը, ում «մեղքն» այն է եղել, որ կոչ է արել դադարեցնել պատերազմն ու ահաբեկչությունը: Ապրելով օտարության մեջ, մենք՝ եզդիներս, միայն մեկ նպատակ ունենք՝ վերադառնալ և խաղաղ ապրել մեր բնօրրանում` Շանգալում: Եզդիները չեն կարող ապրել և չլինել իրենց հոգևոր առաջնորդարան Լալիշա Նուրանիում: Այժմ հոգևոր առաջնորդարանի շրջակայքում ապրում են ցեղասպանություն տեսած հազարավոր եզդիներ, որոնց համար մեր ժողովրդի Սուրբ առաջնորդարանը դարձել է հույսի և հավատի կենտրոն: Մարդիկ կարծես «մոռանում» են իրենց ցավը, սպասում են իրենց բնօրրանի լրիվ ազատագրմանը: Նրանց մեծ մասը հոգնել է փախստականների համար նախատեսված ճամբարային կյանքից, նրանք գերադասում են խեղդվել Միջերկրական ծովում, քան մնալ այդ ճամբարներում, որտեղ ապրելու տարրական պայմաններ չկան: Եզդիների մի մասը փախչում է դեպի Եվրոպա, բայց այստեղ էլ նրանց համար անվտանգ չէ, նրանք հայրենիքից դուրս իրենց ապագան չեն պատկերացնում: Այս 2 տարում Իրաքից արդեն հեռացել է 100-120 հազար եզդի: Ականատեսները պատմում են, որ նրանց դիտավորյալ են պահում ճամբարային անմարդկային պայմաններում, որպեսզի նրանք փախստական դառնան: Եվ սա այն դեպքում, երբ եզդիները դարեր շարունակ ենթարկվել են խտրականության, իրավազրկման և ցեղասպանության:
Բայց հիմա մենք այլևս անօգնական չենք, մենք ուժեղ ենք, մենք կարող ենք պահել և պաշտպանել մեզ, մեր օջախը, մեր բնօրրանը, որտեղ մենք ո՛չ եկվոր ենք, ո՛չ էլ անցվոր: Մեր եզդիական զինված ջոկատները համարյա լիովին մաքրել են ահաբեկիչներից մեր բնօրրանը, վերահսկում են կարևորագույն ճանապարհները, քաղաքները, հենակետերը: Չնայած թվային գերազանցությանը՝ ահաբեկիչներն արժանի հակահարված են ստանում եզդի ազատամարտիկներից: Մինչ օրս Շանգալի տարբեր հատվածներում մարտեր են գնում, ԻՊ հրոսակախմբերը պարտվում են, բայց Շանգալի լրիվ ազատագրումը պահանջում է միասնություն, համախմբվածություն:

Անկախ ամեն ինչից՝ մեր տունը Երկիր մոլորակն է, որտեղ մարդկությունը ճանապարհորդում է միասին: Այսօր բազում վտանգներով լի է մեր ճանապարհը, բայց աղոթենք առ Աստված, լինենք միասին և ամոքենք մեր վերքերը: Ապրել ենք, ապրում ենք ու կապրենք միասին՝ խոնարհվելով Աստծո կողմից մեզ տրված ճակատագրի առջև:

Լինենք միասնական՝ ուժով, հավատով, հուսալի ապագայի հիմք դնելով: Ատելություն սերմանող կոչերի դեմ պայքարենք միասնական, լինենք գթասիրտ և մեծահոգի՝ չարությանը դիմակայելով բարությամբ ու մարդասիրությամբ: Հավատանք արդարության հաղթանակին:

Ամո ՇԱՐՈՅԱՆ

«Միդիա-Շանգալ» եզդիների ազգային միավորում ՀԿ խորհրդի նախագահ

Մեկնաբանություններ